Het is vrijdagochtend vroeg, het regent een beetje en ik kijk slaperig uit het treinraampje. Vandaag begint het avontuur. Vandaag vlieg ik naar Papoea voor de 3e keer. Ongelofelijk veel zin heb ik weer in deze reis. Nu zie ik al de studenten weer die mij nu aardig kennen. 3 jaar geleden heb ik ze voor het eerst leren kennen tijdens mijn stageperiode van 6 maanden. Deze keer heb ik een andere missie, er moet een film komen voor Karunia en er moet professionele content komen voor de website.
Na 36 uur reizen kom ik eindelijk aan in Jayapura, de hoofdstad van Papoea waar ik Mark ontmoet, de fotograaf. Hij gaat de komende 2 weken foto’s en video’s maken voor Karunia. Ik zal hem daarbij helpen en hem door het hectische Papua begeleiden.
Aangekomen in op de school van Karunia vallen me al gelijk wat dingen op, er zitten veel meer studenten op de school dan het jaar ervoor en de sfeer is erg goed. Er zijn zelfs wat nieuwe leraren bijgekomen. En de grootste verandering is natuurlijk de nieuwe directeur. Wat een aanwinst! Onni is een Papoea die op de school van Karunia gezeten heeft en nu helemaal opgeklommen is tot directeur. Erg gaaf om te zien en wat een goed voorbeeld voor de rest van de studenten. Je kan dus een hoge functie bekleden zonder corrupt te zijn! Of je hoeft niet perse een baantje bij de overheid te hebben, het kan ook gewoon in het onderwijs! Echt heel goed dit. Ik was erg blij om dit te zien.
De 2 weken vliegen voorbij, Mark en ik rijden met onze dirtbike overal heen en proberen de mooiste en meest schokkende foto’s te maken om de mensen in Nederland te laten zien wat hier nu echt aan de hand is. We bezoeken veel basisscholen waar gewoon geen leraren aanwezig zijn. Ongelofelijk. Die kindjes spelen de hele dag op het schoolplein en gaan daarna weer naar huis. Zo gaat dat dag in dag uit. We ontmoeten jongens van 15/16 en we vragen ze hun naam op te schrijven. Dit kunnen ze dus niet, hoe bizar. Heel hun leven naar school geweest maar nog niet eens je eigen naam kunnen schrijven. De nood is echt heel hoog en we hopen het door deze content te verzamelen het ook te kunnen laten zien in Nederland.
..hoe bizar. Heel hun leven naar school geweest maar nog niet eens je eigen naam kunnen schrijven.
Er waren ook veel mooie dingen die we meemaakten deze weken: Mark en ik bezochten het dorpje Bokondini. Hier renden de kindjes al naar ons toe en spraken vloeiend Engels, en dit dorpje ligt echt heel afgelegen van de bewoonde wereld. Heel bijzonder om te zien. U moet weten dat Bokondini een school heeft waar veel afgestudeerde leraren werken van Karunia! We maken dus al het verschil! Ongelofelijk bemoedigend om dat te zien! Dan krijg je er weer zin in en wil je door! Dit dorp is een voorbeeld voor de rest van Papua!
Voordat we naar huis vliegen gebeurt er nog iets heel raars, midden in de nacht wordt ik wakker en er blijkt iemand rond ons huis te lopen, een dief? Ik maak Mark wakker en we schreeuwen hard en schijnen met zaklampen naar buiten. De dief rent er snel vandoor. Ik vertrouw het totaal niet en vraag de volgende nacht aan een student of hij bij ons in huis wil slapen en ons wil beschermen. En alle omwonenden krijgen een walkietalkie zodat als deze dief weer terugkomt iedereen snel elkaar kan informeren. De volgende nacht rond 3 uur snachts word ik wakker van een ijzingwekkend geschreeuw uit de kamer naast mij, waar Mark slaapt. Ik barst bijna uitelkaar van de adrehaline en de Papoea student staat al gewapend met een hakmes in de aanvalshouding. We doen de deur open van Mark’s kamer en daar staat Mark, boven op z’n bed met een bamboespeer naar een megagrote rat te prikken. Wat bleek nou, die rat was in Mark’s slaapzak gekropen toen hij lag te slapen. En midden in de nacht wordt Mark wakker en voelt wat in z’n slaapzak. Mark word zo dus gillend wakker en de rat rent over z’n buik heen de slaapzak weer uit. De papua student en Ik hadden het niet meer en rollen over de grond van het lachen, Mark kon er op dat moment absoluut niet om lachen! En op dat moment wordt er op de deur geklopt. De hele compound is uitgelopen om de dief te vangen! Ze kwamen af op het geschreeuw dus dat moest de dief wel zijn. Ze lijken allemaal niet te snappen dat je zo hard kan schreeuwen om een rat…
Al bij al was dit weer een te gekke, rare, prachtige, bizarre, ontroerende reis geweest! Tot de volgende keer Papua!