Deze week laten we iemand uit Papua aan het woord. Het is Hengki Sulendorong (25). Hij is geboren en getogen op Raja Ampat, een tropische eilandengroep die bekend staat als een van de mooiste stukjes op deze aarde. Via familie kwam hij in Wamena terecht en op die manier uiteindelijk ook op de hogeschool van Karunia. Vorig jaar studeerde hij af. Hengki weet van aanpakken en is een echt voorbeeld voor jongere studenten. Hij woont en werkt op de campus als onderhoudsman en geeft daarnaast twee dagen les op een lokale school. “Ik ben erg dankbaar dat ik op deze plaats heb mogen studeren en dat ik hier nu ook mag werken en dienen. Tijdens mijn studie heb ik heel veel geleerd. Ik voel me trots en ben God dankbaar dat ik hier mag zijn en nu nieuwe studenten mag helpen vanuit mijn eigen ervaring.”

Hengki zegt de school voornamelijk dankbaar te zijn dat hij werd uitgedaagd om na te denken over het doel van zijn leven. “Vooral de mensen die een mentor voor me zijn geweest hebben me hierbij geholpen. Zij waren er voor me wanneer ik het moeilijk had en moedigden me aan te groeien in mijn geloof.” Hij geeft aan best lang geworsteld te hebben om zijn bestemming in dit leven te vinden. “Maar tijdens mijn studie heb ik mogen zien dat God echt aan het werk is op deze plaats en in deze gemeenschap.” Vooral het feit dat het op het internaat niet draait om kennis en om vaardigheden, maar om de vorming van de mens zelf heeft diepe indruk op hem gemaakt. 

Ook het lesgeven tijdens zijn stages heeft Hengki als erg bijzonder ervaren. “Ik deed mijn stage op twee kleine scholen in de stad. Hier stond het dienen van God en het belang van de leerlingen echt centraal.” Hengki geeft aan dat dit op veel scholen buiten de stad helaas niet het geval is, omdat leerkrachten daar zelden komen opdagen. “Mijn eindstage deed ik op Tiranus, één van die twee scholen. Op dit moment mag ik daar ook een paar dagen per week lesgeven.” Dit had hij nooit verwacht, omdat hij zelf in een heel andere regio van Papua is opgevoed. Deze school richt zich bovendien, anders dan de meeste scholen in Papua, niet op carrière maken of geld verdienen, maar op discipelschap. Straatkinderen worden hier met liefde opgevangen, opgevoed en onderwezen. “God heeft me geholpen me aan te passen aan deze mooie missie.” Dat hij daarnaast ook op STKIP mag werken, maakt hem erg trots. “Mijn hoop is dat deze school steeds beter bekend mag komen te staan in de samenleving. Niet alleen in het binnenland, maar ook aan de kust en op de eilanden van Raja Ampat, waar ik zelf vandaan kom. Want ik weet dat ook daar kinderen zijn die heel graag willen leren op de manier die STKIP voorstaat.”