“Hoe gaat het met je persoonlijk? Waar leef je voor? Waarom doe je de dingen die je doet? Vragen die je als student krijgt in de vormende fase van je leven. Ook de jongvolwassenen in Papoea denken hierover na. Op de hogeschool worden professionele leerkrachten opgeleid die Gods roeping volgen. In de klas en daarbuiten mogen zij de vruchten van de Geest weerspiegelen. Als dat gestalte krijgt is er hoop voor de toekomst.”
Pieter van der Wilt is momenteel op Papoea. Aan de kust is er veel beter bereik en deed hij verslag van zijn tien dagen in Wamena, waar hij namens Karunia foundation is voor een projectbezoek. Hij vertelt:
“Via Goes, Brussel, Abu Dhabi, Jakarta, Jayapura kwam ik 40 uur later aan in Wamena, Papoea, Indonesië. Dezelfde dag had ik al een vergadering staan. Gelukkig heb ik niet zoveel last van jetlags en pas ik mij makkelijk aan de omgeving aan. Ik ging voornamelijk om een aantal lessen te geven en wilde alle lopende projecten bezoeken.”
Zijn gastlessen waren gericht op ‘community development’. Hoe positioneer je onderwijs te midden van je gemeenschap? Hoe stel je je op als leerkracht en als christen? Het is een praktisch vak, met inzicht in je onderwijs-skills. De studenten moeten verplicht na hun studie twee jaar lesgeven en worden daarbij ondersteund vanuit de hogeschool. Daarna ontvangen ze hun diploma. Aan het einde van de opleiding is er ook wel keuzestress. Er zijn zoveel scholen. Waar kan ik werken? Wie mag ik zijn? Wat wil ik doen en aan de kinderen meegeven? De leeromgeving en de campus is een veilige omgeving, maar daarbuiten in de dorpen is het in de praktijk uitdagend.
De lessen zijn erop gericht dat ze zich standvastig weten, het geleerde toe te passen en zich bovenal geroepen en gezegend weten door God.
“Als ik daar ben, weten veel oud-leerlingen dat en willen ze mij ontmoeten. Dat vind ik leuk. Het is een mix van mentoraat, pastoraat en discipelschap. Toen we er als gezin woonden van 2011 – 2020 was mijn functie ‘gembala’ wat je kan vertalen met ‘herder’ of studentenpastor. Als herder hield ik de studenten-kudde in de gaten. Ik gooide af en toe een steentje om een schaap bij de kudde te houden als het dreigde af te dwalen. Als aanjager zorg je ervoor dat de individuele schapen bij de kudde blijven. Mijn Indonesische opvolger doet dat gelukkig ook. Het zijn waardevolle ontmoetingen. Ik luister naar de vertrouwelijke verhalen en motiveer hen om door te zetten en vol te houden.”
“Zo sprak ik ook met een afgestudeerde studente die geen handige keuzes had gemaakt. Ze raakte bevriend met een jongen, was zwanger geworden, maar hij was haar ontrouw. Ze besloot een punt achter de relatie te zetten, haar baby een veilige omgeving te bieden en terug bij haar ouders in te wonen. Gevormd worden in een veilige gemeenschap is één, maar dit in de praktijk brengen is vaak veel moeilijker. Met de gesprekken die we samen hadden, hoop ik dat ze weer meer naar Het voorbeeld van Jezus zal gaan leven en betere beslissingen neemt in de toekomst. Begin 2024 gaat ze weer lesgeven en ik mocht haar tijdens mijn bezoek bemoedigen en aanvuren om door te gaan. We blijven op afstand contact houden. Vanuit Nederland, zo’n 13.000 kilometer verderop, blijven we voor haar situatie, voor de studenten, leraren en school bidden.”
“Het programma dat STKIP aanbiedt is aan de ene kant professioneel onderwijs en aan de andere kant discipelschap en karaktervorming. Als studentenpastor mocht ik heel wat zaaien. Een intensief en tijdrovend proces. Sommigen planten komen niet tot groei. En planten die groeien, kunnen soms zo overwoekerd worden. In de gesprekken tijdens mijn reis richt ik mij op het handjevol personen. Zodat kleine plantjes uitgroeien tot iets groots en zichzelf gaan vermenigvuldigen.”
Geef om goed onderwijs op Papoea. Doneer een gift
